W świecie, który coraz częściej mierzy wartość człowieka przez jego użyteczność, Bóg przypomina nam, że prawdziwa wielkość rodzi się z miłości i odpowiedzialności. Duchowe ojcostwo to nie tytuł, ale postawa serca – gotowość, by prowadzić, wspierać, ochraniać i być obecnym w życiu drugiego człowieka.
Choć najczęściej mówimy o ojcostwie w sensie biologicznym, Pismo Święte pokazuje nam głębszy wymiar tej roli. Św. Paweł pisze do Koryntian:
„Choćbyście mieli dziesięć tysięcy wychowawców w Chrystusie, ojców macie niewielu. To ja zrodziłem was w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię” (1 Kor 4,15).
Duchowe ojcostwo nie jest zarezerwowane tylko dla duchownych. To powołanie każdego, kto przyjmuje odpowiedzialność za drugiego człowieka – czy to jako nauczyciel, katecheta, przyjaciel, mentor, czy po prostu brat w wierze. Ojcostwo duchowe rodzi się z miłości, jaką najpierw otrzymaliśmy od Boga Ojca – Tego, który „jest miłosierny dla wszystkich, którzy się Go boją” (Łk 1,50).
Bóg Ojciec jest wzorem wszelkiego ojcostwa. Jezus mówi:
„Nie nazywajcie nikogo na ziemi waszym ojcem, bo jeden jest wasz Ojciec – Ten w niebie” (Mt 23,9).
To przypomnienie, że każda forma ojcostwa – fizycznego i duchowego – ma swoje źródło w Bożej miłości. Ojciec Niebieski nie zostawia, nie odrzuca, nie porzuca. On zawsze wychodzi naprzeciw, jak w przypowieści o synu marnotrawnym, gotów przebaczyć, przytulić i zacząć od nowa (por. Łk 15,11-32).
Duchowe ojcostwo to także sztuka słuchania i towarzyszenia. W świecie zagubienia i braku punktów odniesienia, potrzeba ludzi, którzy swoją postawą przypomną, że Bóg jest blisko – że Jego miłość jest wierna, czuła i mocna. Ojcostwo duchowe to nie dominacja, ale służba. Nie posiadanie, ale prowadzenie ku wolności w Chrystusie.
Na wzór Boga Ojca, jesteśmy wezwani, by być dla innych miejscem bezpieczeństwa, mądrości i pokoju. Może właśnie dziś Pan zaprasza Cię, byś stał się ojcem duchowym dla kogoś w Twoim otoczeniu – byś spojrzał na drugiego człowieka z miłością, która rodzi życie.
