Ewangelia (Łk 1,39-56)
Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza
W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta
w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a
Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała:
„Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A
skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego
pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim
łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci
od Pana”.
Wtedy Maryja rzekła:
Wielbi dusza moja Pana,
i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim.
Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.
Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą
wszystkie pokolenia.
Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny.
Święte jest imię Jego.
A Jego miłosierdzie na pokolenia i pokolenia
Nad tymi, którzy się Go boją.
Okazał moc swego ramienia,
rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych.
Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił.
Ujął się za swoim sługą, Izraelem,
pomny na swe miłosierdzie.
Jak obiecał naszym ojcom
Abrahamowi i jego potomstwu na wieki.
Rozważanie Kl. Mikołaja
W scenie Nawiedzenia widzimy Maryję, która z pośpiechem udaje się do Elżbiety,
aby podzielić się radością Zwiastowania. Ten gest miłości i służby będzie
charakteryzował całe Jej życie. Gdy Elżbieta słyszy pozdrowienie Maryi, Jan
Chrzciciel porusza się radośnie w jej łonie – to pierwsze świadectwo o tym, że
obecność Matki Bożej przynosi szczególną łaskę i błogosławieństwo.
Pieśń Magnificat, którą śpiewa Maryja, objawia tajemnicę Jej serca. Wielbi nie
siebie, ale Pana, który „wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy”.
W tych słowach
znajdujemy klucz do zrozumienia całej drogi Maryi – od Zwiastowania aż po
Wniebowzięcie. Jej pokora stała się drogą do prawdziwej wielkości. Pan, który
„strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych”, wypełnił swoje obietnice w osobie
Maryi.
Prorocze słowa „odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia” znajdują swoje
wypełnienie szczególnie w święto Wniebowzięcia, gdy cały Kościół wielbi pamięć
Najświętszej Dziewicy.
Radość Nawiedzenia zapowiada radość tego święta.
Wydawałoby się, że odejście z tego świata powinno przynosić smutek, ale
Wniebowzięcie jest świętem radosnym, ponieważ nie jest to zwykłe rozstanie, lecz
zjednoczenie. Maryja powraca do swojego Syna, ale nie opuszcza nas – tak jak
przyszła do Elżbiety, aby nieść błogosławieństwo, tak po Wniebowzięciu pozostaje
naszą niebiańską Orędowniczką.
Święto Wniebowzięcia pokazuje nam, że droga pokory i całkowitego oddania się woli
Bożej prowadzi do życia wiecznego. Maryja, która powiedziała „niech Mi się stanie
według twego słowa” (Łk 1,38), przeszła tę drogę do końca.
W Niej widzimy obraz
tego, do czego powołany jest każdy chrześcijanin – do życia w pełnym zjednoczeniu
z Bogiem, które nie kończy się śmiercią, ale przechodzi w życie wieczne.
